CAHİT KÜLEBİ

1917 yılında Tokat'ta doğdu, 20 Haziran 1997 tarihinde Ankara'da öldü. İstanbul Yüksek Öğretmen Okulu Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü'nü bitirdi. Liselerde ve konservatuarda edebiyat öğretmenliği yaptı. Milli Eğitim müfettişliği; İsviçre'de kültür ataşeliği ve öğrenci müfettişliği yaptı. 1976-1983 yılları arasında Türk Dil Kurumu genel yazmanıydı.

1940 sonrasındaki şiirimizin yenileşmesi hareketinde kendine özgü bir yeri vardır; rahat anlatımı, içtenlik ve duyarlılığıyla ilgi çeken titiz bir şiir işçisidir.Kolay kavranan, geniş topluluklarca sevilen bir tarz gerçekleştirmiştir. Çocukluğunun, ilk gençliğinin geçtiği yörelerden izlenimler yansıtarak insan, yurt ve  doğa sevgisini dile getirmiş, halkın yaşam güçlüklerine tanıklık etmiş; halk şiirinden, türkülerden de  yararlanarak çağdaş bir şiir oluşturmuştur.

YAPITLARI

Adamın Biri (1946)
Rüzgâr (1949)
Atatürk Kurtuluş Savaşında (1952)
Yeşeren Otlar (1954)
Süt (1965)
Şiirler (1969)
Türk Mavisi (1973)
Sıkıntı ve Umut (1977)
Yangın (1980)
Bütün Şiirleri (1982)
Güz Türküleri (1991)
Bütün Şiirleri (1997)

ÖDÜLLERİ

1955 Türk Dil Kurumu Edebiyat Ödülü
1981 Yeditepe Şiir Armağanı

CEBECİ KÖPRÜSÜ

Cebeci köprüsünün üstü

Karınca yuvasına benziyor.

Hamallar, körler, topallar

Oturmuş nasibini bekliyor.

Cebeci köprüsü yüksek,

Altından tren geçiyor.

Ya benim aklımdan geçenler?

Kimse bilmiyor.

Şu dünya güzelim dünya

Tıkır tıkır işliyor,

İnsanlar insanlar insanlar

Neden böyle çekişir durur?

Aklım ermiyor.

Cebeci köprüsünün korkulukları

Kara boyalı.

Daha böyle köprülerden geçersin çok

Cahit Külebi!

İSTANBUL

Kamyonlar kavun taşır ve ben

Boyuna onu düşünürdüm,

Kamyonlar kavun taşır ve ben

Boyuna onu düşünürdüm,

Niksar'da evimizdeyken

Küçük bir serçe kadar hürdüm.

Sonra âlem değişiverdi

Ayrı su, ayrı hava, ayrı toprak.

Sonra âlem değişiverdi

Ayrı su, ayrı hava, ayrı toprak.

Mevsimler ne çabuk geçiverdi

Unutmak, unutmak, unutmak.

Anladım bu şehir başkadır

Herkes beni aldattı gitti,

Anladım bu şehir başkadır

Herkes beni aldattı gitti,

Yine kamyonlar kavun taşır

Fakat içimde şarkı bitti.

YEŞEREN OTLAR

Bir melek su taşıdı,

Biri serinlik taşıdı uzaktan

Biri yeşillik getirdi.

Yıldırım gibi, ama sessiz

Çimenler sökün etti kara topraktan.

Sonra sen geldin dünya güzelim!

Yürüdün salına salına,

Bastığın yerde güller açtı,

Sarıldı ayaklarına.

Aşk da yeşeren otlara benzer

Günü saati bilinmez.

Bakarım bir gün hepsi solmuş

Dünya güzelim gider gitmez.